Filozof i psychiatra rozmawiają o depresji.

Istota Depresji.

23 lutego obchodziliśmy  Ogólnopolski Dzień Walki z depresją. W całym kraju odbywały się różnego rodzaju wydarzenia związane z tą tematyką. Ważne jest aby rozbudzanie świadomości o tej chorobie odbywało się przez cały rok. Wiedza jest coraz większa, ale brakuje nam pewnych narzędzi. Przede wszystkim ważne jest to, jak podejść do osoby chorej, jak z nią rozmawiać. Obojętność wynika też bardzo często z poczucia bezradności i tego , że ta choroba przerasta niemal każdego. Objawia się jako trudny do zniesienia „ból istnienia”, który jest przeżywany w samotności. Pojawia się problem wpuszczenia do niej kogokolwiek…

Uważa się, że schorzenie to występuje w większej skali niż nowotwory, na całym świecie cierpi na nie około 10% ludności. Z depresją spotkałam się nie tylko we własnej rodzinie, ale również wśród przyjaciół i znajomych. Aby dołożyć swój oręż do dnia Walki postanowiłam przeprowadzić wywiad z psychiatrą Małgorzatą Kuźmitowicz.

Rozmowa z psychiatrą.

Na początku chciałabym abyś opowiedziała coś o sobie. Dlaczego zostałaś psychiatrą, skąd pomysł na tak trudny i wymagający zawód?

Jestem lekarzem, z 11-letnim doświadczeniem pracy jako psychiatra osób dorosłych. Swoje doświadczenie zdobywałam w oddziałach stacjonarnych oraz dziennych w szpitalu psychiatrycznym , w poradniach zdrowia psychicznego, w zespole środowiskowej, domowej opieki psychiatrycznej, konsultując pacjentów z problemami somatycznymi w szpitalu wielospecjalistycznym oraz w oddziałach pielęgnacyjno-opiekuńczych. W ostatnich latach jestem zaangażowana w pomoc osobom starszym, z zaburzeniami funkcji poznawczych , w ramach oddziału psychogeriatrycznego oraz konsultuję pacjentów w poradni zdrowia psychicznego. Już w pierwszych latach studiów na Akademii Medycznej zaczęłam uczestniczyć w spotkaniach studenckiego koła naukowego z psychiatrii, bardzo mnie wtedy zainteresowała ta tematyka i podjęłam decyzję o wyborze właśnie tej specjalizacji.

Czym różniła się rzeczywista praktyka od Twoich wyobrażeń o tym zawodzie?

Jeśli chodzi o realną praktykę to myślę , że przede wszystkim nauczyła mnie cierpliwego towarzyszenia i cierpliwego oczekiwania na efekty terapii. Leczenie psychiatryczne to bardzo złożony proces, zależny od wielu czynników. Ważne żeby dostrzegać całokształt doświadczeń, przeżyć osoby której chcemy pomóc, w szerszej perspektywie- rodzinnej, zawodowej, społecznej.

Dlaczego ludzie boją się psychiatrów?  Wydaje się, że wciąż w społeczeństwie jest lęk przed mówieniem o chorobie psychicznej.

Na szczęście w ostatnich latach obserwuję, że to się zmienia, coraz więcej osób korzysta z pomocy psychoterapeutów i psychiatrów.
Myślę, że najbardziej boimy się i unikamy tego co jest nam nieznane, o czym mamy niewielką wiedzę. W ostatnich latach coraz więcej kampanii edukacyjnych poruszających kwestie zdrowia psychicznego sprzyja zmniejszaniu tego zjawiska. Podczas takich dni jak Dzień Walki z Depresją można skorzystać z szerokiej oferty wykładów, warsztatów, czy indywidualnych konsultacji poświęconych tej tematyce.

Co powoduje, że ogrom tej choroby jest tak duży?

Z powodu depresji cierpią nie tylko pacjenci, ale również rodzina, całe społeczeństwo. Ciężka depresja wiąże się z dysfunkcją w zakresie pełnienia ról w rodzinie, społeczeństwie, z obniżeniem zdolności do wykonywania pracy zawodowej. Ogromnym problemem jest nadużywanie alkoholu lub środków nasennych jako sposób poradzenia sobie z dyskomfortem, izolowanie się oraz szczególnie myśli i tendencje samobójcze.

Jest to jedna z chorób XXI w., która codziennie pochłania tysiące ofiar, szczególnie wśród osób młodych. Wg statystyk jesteśmy krajem, który przoduje w samobójstwach wśród nastolatków.

Tak to niestety prawda.  Oddziały psychiatryczne dla dzieci i młodzieży są przepełnione. Dużym problemem jest niedobór personelu, niedofinansowanie opieki psychiatrycznej. Jednak społeczeństwo i media coraz bardziej sygnalizują problem, mamy nadzieję, że sytuacja zmieni się na lepsze.

Co powoduje , że depresja stała się tak powszechna u dzieci i młodzieży? Czy to przez rozwój nowych technologii, social media, przez to, że internet zastąpił prawdziwe relacje? 

Niewątpliwie możemy to uznać za jeden z czynników. Postęp technologiczny, szeroki dostęp do mediów, problem izolowania się i uzależnienia od internetu, gier komputerowych. Ogromnie niepokojący jest trend do osłabienia więzi, relacji interpersonalnych „w realu”, podobnie jak „fala hejtu”, z którą wielu młodych ludzi nie potrafi sobie poradzić. Tutaj docieramy do problemu akceptacji siebie, problemu odrzucenia społecznego w grupie rówieśniczej, która dla dorastającego człowieka staje się tak ważna.

Porozmawiajmy też o samotności. Jako ludzie żyjemy blisko siebie, w ogromnych skupiskach, ale tak naprawdę tylko fizycznie. Mentalnie i duchowo człowiek od człowieka oddala się coraz bardziej. 

Tak właśnie jest, z powodu nadmiaru obowiązków mamy coraz mniej czasu dla siebie. W okresie adolescencji młody człowiek szczególnie potrzebuje obecności i wsparcia najbliższych. Wkraczanie w dorosłość jest naprawdę trudne. Jest to poszukiwanie siebie, ale także prawdy o otaczającym świecie, kwestionowanie różnych wartości,. Później potrzebujemy wsparcia partnera w wychowywaniu dzieci, zmagamy się z innymi problemami. Nie zapominajmy również o osobach starszych, które w sposób szczególny potrzebują obecności drugiego człowieka, chcą czuć się potrzebne, ważne, mimo postępującej niesprawności somatycznej czy w zakresie funkcji poznawczych.

Z jakim kłopotami powiązanymi z depresją przychodzą do Ciebie pacjenci ?

Ostatnio coraz częstszym problemem z jakim zgłaszają się po pomoc jest zjawisko: przeciążenia nadmiarem obowiązków zawodowych, długotrwałym narażeniem na stres, tzw. mobbingiem w miejscu zatrudnienia.

Brak empatii, ciągła walka o pozycję, materializm, dorabianie się kosztem innych, to powszechne zjawisko w wielu firmach. Może to być powiązane z nadużywaniem alkoholu, środków nasennych, narkotyków. Myślę że warto wyjaśnić szerzej czym jest depresja i na podstawie jakich objawów ją rozpoznajemy. 

Do objawów podstawowych, które mają istotne znaczenie w rozpoznawaniu epizodu depresyjnego zaliczamy:
– obniżenie nastroju – może być odczuwane jako stan smutku, przygnębienia, niemożność odczuwania radości, satysfakcji, czasem jako stan zobojętnienia.
– obniżenie napędu psychoruchowego – przejawiającego się spowolnieniem tempa myślenia, wypowiedzi, poczuciem osłabienia pamięci i obniżonej sprawności intelektu, trudnościami z podejmowaniem decyzji, spowolnieniem ruchowym czasem prowadzącym do zahamowania ruchowego , obniżeniem energii, brakiem sił, poczuciem przewlekłego zmęczenia fizycznego. U części chorych może wystąpić niepokój ruchowy lub pobudzenie ruchowe.
– zaburzenia rytmu okołodobowego – to może być zarówno hiposomnia (płytki, przerywany sen, wczesne budzenie się), jak i hipersomnia – zwiększona ilość snu nocnego z sennością w ciągu dnia. Charakterystyczne są wahania samopoczucia w ciągu dnia czyli zaostrzenie objawów w godzinach porannych (pacjenci czują się wtedy najgorzej), natomiast poprawa samopoczucia po południu i w godzinach wieczornych.
– lęk – przejawiający się jako poczucie napięcia, zagrożenie, niepokój manipulacyjny, trwożliwe oczekiwanie.
– objawy somatyczne – jak np. bóle głowy, wysychanie śluzówki jamy ustnej, zaparcia, ubytek masy ciała, wyraźny spadek łaknienia i libido.
Przejawem zmian regulacyjnych z zakresu podwzgórza są m.in. zaburzenia cyklu krwawień miesięcznych do zaniku krwawień włącznie.
Inne objawy to:
– depresyjne zaburzenia myślenia – jak np. negatywna ocena samego siebie, swojego postępowania, szans wyleczenia, pesymistyczna ocena teraźniejszości i przyszłości, poczucie winy, zniechęcenie do życia, myśli i tendencje samobójcze, urojenia grzeszności, winy, kary, katastroficzne, hipochondryczne (są zaliczane do urojeń wtórnych, wynikają z obniżonego nastroju, poczucia winy i lęku).
– zaburzenia funkcjonowania społecznego – utrata zainteresowań, obniżenie zdolności do pracy, izolowanie się, wycofywanie się z relacji interpersonalnych czy nie dbanie o swoje ciało.

Kryterium czasowe wskazuje że epizod depresyjny trwa co najmniej 2 tygodnie ( nastrój obniżony w stopniu wyraźnie nieprawidłowym dla danej osoby, utrzymujący się przez większość dnia i prawie każdego dnia, w zasadzie niepodlegający wpływowi wydarzeń zewnętrznych i utrzymujący się przez co najmniej 2 tygodnie – wg kryteriów Klasyfikacji zaburzeń psychicznych i zaburzeń zachowania w ICD-10).

Jak wiadomo, najpoważniejszym powikłaniem depresji jest samobójstwo. W jaki sposób rozwija się ta choroba na tyle, że człowiek jest zdolny do przerwania swojego życia?

Tak, to niewątpliwie ważna kwestia , wymagająca czujności ze strony psychiatry ale i osób z otoczenia pacjenta. Czynnikami związanymi z większym ryzykiem samobójstwa w depresji jest nasilenie objawów . Za okres największego ryzyka uznaje się 3 miesiące od pierwszego epizodu oraz pierwsze 5 lat od zachorowania. Ponadto należy uwzględnić : wysoki poziom lęku, szczególnie z nasilonym niepokojem ruchowym, poczucie beznadziejności i osamotnienia, może to dotyczyć zarówno osób mieszkających samotnie, nieutrzymujących bliskich kontaktów z członkami rodziny lub innymi osobami, ale też osób w poważnych konfliktach ze współmieszkańcami, osób których dotyczy kryzys w małżeństwie. Warto tutaj nadmienić że straty osoby bliskiej (zgon, rozwód) czy długotrwała rozłąka są szczególnymi stresorami i nierzadko są czynnikiem bezpośrednio poprzedzającym zamach samobójczy.

Z poczuciem osamotnienia może wiązać się przekonanie o niemożności uzyskania pomocy, poczucie braku nadziei, przekonanie o istnieniu sytuacji bez wyjścia.  Warto zwrócić uwagę na czynniki takie jak: nieadekwatne poczucie winy, przewlekłe zaburzenia snu ( w tym zarówno bezsenność jak i nadmierna senność oraz powtarzające się koszmary senne), ponadto przewlekłe choroby somatyczne zwłaszcza z towarzyszącym bólem i przekonaniem o nieuleczalności. U nastolatków czynnikami zwiększającymi ryzyko próby samobójczej mogą być: negatywna samoocena i większa ilość wrogich zachowań , agresja. Pojawia się bardzo często gniew i złość.

Można zauważyć częstsze próby samobójcze w przypadku współistnienia depresji i uzależnienia od alkoholu, leków oraz współistnienia depresji i zaburzeń osobowości. W kontekście osobowości warto zwrócić uwagę na mechanizmy obronne. Skorelowane są niedojrzałe mechanizmy obronne, zachowanie bierno-agresywne, autystyczne, fantazje i projekcja.
Badania wskazują również na większe ryzyko w przypadku obecności deficytów w funkcjonowaniu poznawczym, co wiąże się z zaniedbywaniem obowiązków zawodowych, nieobecnością w pracy, z zaniedbywaniem siebie. Warto również zwrócić uwagę na zjawisko samookaleczania się.  Narastające trudności finansowo-zawodowe, poważne kryzysy w życiu rodzinnym mogą przyczynić się do dekompensacji emocjonalnej.

Czy chorzy sygnalizują podjęcie próby samobójczej, czy bliscy mogą odkryć to wcześniej ?

Niektórzy skutecznie ukrywają przed otoczeniem swoje zamiary, ale znaczna część chorych ujawnia je próbując szukać dla siebie pomocy.
Mogą to być komunikaty pośrednie np. poprzez mówienie o niechęci do życia, poruszanie tematyki dotyczącej celu i sensu życia, powracanie do problematyki śmierci czy sposobów zakończenia życia czy cierpienia, często pacjenci ujmują to w ten sposób że bardzo chcieliby żeby zakończyło się cierpienie, dyskomfort psychiczny jakiego doświadczają każdego dnia. Takim sygnałem może być też zmiana zachowania – izolowanie się, nieobecność w pracy, nagła wizyta u lekarza, podejmowanie różnych przygotowań jak np. gromadzenie leków czy nagła poprawa samopoczucia. Często zdarza się też tak że chorzy sygnalizują wprost że taki problem ich dotyczy i zwracają się po pomoc do psychologa lub lekarza.

Porozmawiajmy jeszcze choć trochę o etiologii depresji.

Koncepcji dotyczących etiologii jest wiele. Uznaje się że okresy chorobowych zaburzeń nastroju związane są ze zmianami neuroprzekaźnictwa, szczególnie noradrenergicznego i serotoninergicznego oraz że stany chorobowe o znacznym nasileniu mogą prowadzić do zmian strukturalnych w ośrodkowym układzie nerwowym. Dlatego u części osób z nawracajacymi zaburzeniami afektywnymi należy brać pod uwagę możliwość zmian strukturalnych mózgu. Udowodniono udział czynników genetycznych w etiopatogenezie nawracających zaburzeń afektywnych, przy czym w tych zaburzeniach podkreśla się dziedziczenie dyspozycji do zachorowania, czyli określonego typu układu nerwowego np. temperamentu który determinuje sposób reagowania na stres.

Natomiast jako czynniki egzogenne znaczącą rolę odgrywają : schorzenia somatyczne, w tym schorzenia ośrodkowego układu nerwowego, stosowanie niektórych leków. Przypisuje się im rolę czynników wyzwalających pierwszy epizod lub nawrót choroby. Przypuszcza się że niektóre leki oraz niektóre zaburzenia hormonalne mogą inicjować procesy zaburzające neurotransmisję.

Do niezwykle istotnych czynników zaliczamy także wydarzenia życiowe: szczególnie o charakterze straty jak np. utrata bliskiej osoby, utrata zdolności do pracy, pozycji społecznej czy poczucia bezpieczeństwa w kontekście zagrożenia bytu materialnego. Mogą to być również wydarzenia wiążące się ze zmianą, koniecznością zaadaptowania się w nowej sytuacji jak np. zmiana miejsca zamieszkania czy awans w pracy.

Istnieją również koncepcje zakładające występowanie jeszcze przed zachorowaniem takich zmian myślenia jak np. negatywny obraz siebie, swoich możliwości, swojego postępowania, niska samoocena oraz przypisujące osobom cierpiącym na zaburzenia depresyjne nadwrażliwość na bodźce negatywne oraz niedobór pozytywnych wzmocnień w otoczeniu.

Wydaje mi się, że głównym czynnikiem jest długotrwały stres, pod wpływem, którego organizm traci swoje zapasy psychiczne i fizyczne.  Jednocześnie jest to jakieś obudzenie świadomości i głębszej analizy tego gdzie się jest tu i teraz. Ciekawi mnie jeszcze jedna kwestia. Czy depresja może być powiązana z chorobami tarczycy?

Zaburzenia depresyjne są najczęściej występującą grupą zaburzeń psychicznych w chorobach somatycznych, w niektórych ich częstość wynosi nawet ok.70%. Depresja istotnie wpływa na przebieg choroby somatycznej, nierzadko jest powodem mniejszej skuteczności stosowanego w chorobach somatycznych leczenia. Dlatego tak ważne jest podjęcie terapii, jeśli podczas badania pacjenta, psychiatra ustali, że są ku temu wskazania. W niedoczynności tarczycy objawy depresyjne obserwuje się u ponad 50% chorych, często wyprzedzają pojawienie się objawów somatycznych tej choroby. Wcześnie zastosowane leczenie substytucyjne powoduje ustąpienie objawów somatycznych i depresji, natomiast w przypadkach przewlekłych i bardziej nasilonych objawów stosuje się leczenie skojarzone czyli podanie hormonu i leku przeciwdepresyjnego. W nadczynności tarczycy objawy depresyjne są równie częste, niektóre dane wskazują że nawet u 70% chorych.

W badaniach klinicznych potwierdzono skuteczność trijodotyroniny w połączeniu z lekami przeciwdepresyjnymi. Wykorzystuje się również możliwość potencjalizacji leczenia przeciwdepresyjnego poprzez zastosowanie tyroksyny.

Czy depresja może być związana z zaburzeniami hormonalnymi u płci żeńskiej ? Wśród chorych jest aż 80% kobiet.

Ok. 1/4 kobiet w ciągu życia doświadcza epizodów depresyjnych. W biologicznej patogenezie zwraca się uwagę na istotną rolę osi stresu –
podwzgórze-przysadka-nadnercza, szczególnie w interakcji z układami neuroprzekaźnikowymi, głównie serotoninergicznym.

 Problemem, który nurtuje kobiety są zaburzenia depresyjne w okresie ciąży i po porodzie.

Tak to sytuacje wymagające wnikliwej analizy i odpowiedzialnego podjęcia najbardziej bezpiecznej metody terapii. Depresja w ciąży może pojawić się jako pierwszy epizod w życiu pacjentki, ale jeśli dotyczy kobiety leczącej się z powodu depresji nawracającej lub depresji w przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej sytuacja jest o wiele bardziej złożona. Dlatego decyzja o prokreacji w takich sytuacjach powinna być poprzedzona konsultacją z psychiatrą i dokładną oceną sytuacji zdrowotnej pacjentki, ze szczególnym uwzględnieniem wszystkich aspektów związanych z farmakoterapią. Decyzja o leczeniu wymaga indywidualnego podejścia, każdorazowo po wnikliwej analizie korzyści i ryzyka zastosowania farmakoterapii, po szczególnym uwzględnieniu nasilenia objawów epizodu depresyjnego, dotychczasowego przebiegu choroby i czasu trwania ciąży. W przypadku depresji o łagodnym lub umiarkowanym nasileniu, bez objawów psychotycznych i bez myśli samobójczych, leczeniem z wyboru jest psychoterapia. W przypadku depresji o cięższym przebiegu wskazane jest rozpoczęcie farmakoterapii, a nawet rozważenie hospitalizacji psychiatrycznej. Jeżeli psychiatra zadecyduje o konieczności rozpoczęcia farmakoterapii to, zgodnie z zasadami stosowania jej w ciąży, należy stosować lek, w monoterapii, w najmniejszej skutecznej dawce. Lekami I rzutu są inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny z wyjątkiem paroksetyny. Jeśli istnieje taka możliwość należy unikać farmakoterapii w I trymestrze ciąży oraz w okresie kilku tygodni poprzedzających termin porodu.

Chciałabym jeszcze raz podkreślić, że każda pacjentka wymaga indywidualnego podejścia i jest to bardzo złożony temat, a postępowanie zależne od wielu czynników dlatego tak ważna jest w tej sytuacji współpraca z psychiatrą. Depresja w ciąży często jest zapowiedzią depresji poporodowej, dlatego pacjentka która zgłasza się do psychiatry w ciąży, wymaga otoczenia opieką również po porodzie. Bardzo częstym zjawiskiem występującym u ponad 80% kobiet jest przygnębienie poporodowe. Największe nasilenie osiąga ok.5 dnia po porodzie i najczęściej ustępuje samoistnie w ciągu 1-2 tygodni. Jednakże u części kobiet (ok.10-15% )rozwija się epizod depresyjny. Poporodowe zaburzenia depresyjne o umiarkowanym lub ciężkim nasileniu wymagają farmakoterapii.

Problemem który nurtuje kobiety są również zaburzenia nastroju w okresie okołomenopauzalnym. Co możesz o tym powiedzieć ?

Tak, dane wskazują że ok.1/3 kobiet doświadcza depresji w okresie okołomenopauzalnym, a ok.85% odczuwa zaburzenia nastroju związane z
menopauzą. Ryzyko epizodu depresyjnego jest największe w okresie premenopauzy, kiedy kobiety jeszcze miesiączkują oraz w sytuacji menopauzy pooperacyjnej.

Czym leczy się depresję? Co jest najskuteczniejsze? Czy leki na depresję uzależniają? Czy trzeba je brać do końca życia?

Pierwszą ważną kwestią jaką należy ustalić podczas badania pacjenta jest wybór miejsca leczenia. Dokonuje się go po uwzględnieniu takich czynników jak: nasilenie objawów depresyjnych, ryzyko samobójstwa, współpraca pacjenta w procesie leczenia, możliwość regularnego kontaktu z psychiatrą oraz wsparcie rodziny. W łagodniejszych postaciach proponuje się leczenie ambulatoryjne, w poradni zdrowia psychicznego. Natomiast jeśli bezpieczeństwo pacjenta tego wymaga wskazane jest skierowanie pacjenta do oddziału psychiatrycznego stacjonarnego. Możemy jeszcze zaproponować pacjentowi terapię w oddziale psychiatrycznym dziennym oraz objęcie leczeniem środowiskowym przez zespół psychiatrycznego leczenia środowiskowego.

Zanim przejdziemy do omówienia dostępnych metod terapii chciałabym podkreślić to , jak ważne jest jak najwcześniejsze zgłoszenie się do specjalisty od momentu zaobserwowania pierwszych niepokojących symptomów. Często te początkowe objawy dostrzegane są przez członków rodziny, którzy sygnalizują pacjentowi potrzebę skonsultowania tego z psychologiem lub psychiatrą. Im szybciej pacjent zgłosi się po pomoc, tym większe mamy szanse by zapobiec rozwinięciu się ciężkiego epizodu, ponadto ograniczamy ryzyko związane z farmakoterapią poprzez możliwość uzyskania efektu terapeutycznego przy pomocy niższych dawek leku.

Wczesne wykrywanie zaburzeń depresyjnych i poprawne ich leczenie są uznawane za podstawowy sposób zapobiegania samobójstwom. W tym miejscu warto też zaznaczyć, że leki przeciwdepresyjne nie zapewniają natychmiastowego efektu terapeutycznego, rozwija się on stopniowo po ok.2 tygodniach od rozpoczęcia farmakoterapii. Skuteczność leczenia oceniamy po ok.4-6 tygodniach.

Warto zwrócić uwagę na jeszcze jeden istotny aspekt związany z farmakoterapią- leki przeciwdepresyjne nie uzależniają, ale nie należy ich odstawiać nagle, ponieważ wiąże się to z ryzykiem wystąpienia objawów odstawiennych.  Każdorazowo decyzja o podjęciu próby odstawienia leku powinna być poprzedzona konsultacją z psychiatrą oraz ustaleniem planu stopniowej redukcji dawki leku a następnie jego odstawienia. Czas trwania farmakoterapii jest zależny od wielu czynników m.in. nasilenia objawów, częstości, czasu trwania oraz nasilenia epizodów występujących w przeszłości, jeśli jest to kolejny epizod, przebiegu wcześniejszego leczenia, współpracy chorego, występowania myśli samobójczych, sytuacji środowiskowej, szczególnie rodzinnej.

W terapii zaburzeń depresyjnych korzystamy z farmakoterapii, z psychoterapii (indywidualnej, par, rodzin oraz grupowej), stosowane są również takie rodzaje terapii jak fototerapia, muzykoterapia, arteterapia, terapia aktywnością fizyczną z uwzględnieniem wskazań dietetycznych, aromaterapia. Często z bardzo dobrym efektem terapeutycznym stosuje się leczenie skojarzone czyli farmakoterapię z psychoterapią. Istnieją również dane wskazujące korzystny efekt potencjalizacji działania leków przeciwdepresyjnych poprzez zastosowanie m.in. cynku, estrogenów, kwasu foliowego, niacyny, witaminy B12, witaminy D3, kwasów tłuszczowych omega-3 , wspomnianych już wcześniej trijodotyroniny i tyroksyny.

Chciałabym również nadmienić że aktualnie mamy szeroki wybór leków nowej generacji, które z korzystnym efektem stosujemy u osób aktywnych zawodowo, zmotoryzowanych czy leczących się z różnych przyczyn somatycznych. W tym miejscu bardzo chciałabym, podkreślić ogromną rolę jaką odgrywa włączenie w proces leczenia rodziny pacjenta. W swojej praktyce zajmuję się również edukacją psychiatryczną członków rodziny chorego, ponieważ ich czynny udział w terapii, zaangażowanie w proces powrotu do zdrowia jest bardzo istotny. Nie zapominajmy, że z powodu depresji cierpi nie tylko pacjent, ale również jego bliscy, dla których jest to często nowa sytuacja, budząca wiele emocji. Zrozumienie istoty choroby, wspólne omówienie tego w jaki sposób możemy pomóc pacjentowi, sprawia że nie czują się bezsilni.

Istotną funkcję sprawują też środowiskowe domy samopomocy,  nazywane ośrodkami wsparcia.  Budują one sieć wsparcia społecznego, przysposabiają do życia w społeczeństwie. Środowiskowe domy samopomocy, zwane inaczej ośrodkami wsparcia, służą budowaniu sieci oparcia społecznego i przygotowują do życia w społeczeństwie oraz funkcjonowania w środowisku. Ich celem jest pomoc osobom psychicznie chorym z niepełnosprawnością intelektualną, która może być realizowana w ramach pobytu dziennego i całodobowego.  Osoby chore mogą w nich uzyskać opiekę oraz posiłek.

I dochodzimy tutaj do kolejnego pytania. Czy jest to choroba całej rodziny, która powinna zostać objęta opieką?

Już wspominałam o tym, kiedy poruszałyśmy temat leczenia. Bardzo ważna jest edukacja rodzin, wsparcie udzielone najbliższym oraz włączenie ich w proces leczenia. Ma to istotne znaczenie dla pomyślnego przebiegu procesu zdrowienia. Odbywać się to może zarówno w gabinecie psychiatry jak i podczas współpracy z psychoterapeutą. Mam szczególnie na myśli terapię par czy terapię systemową rodziny. Chciałabym w tym miejscu podkreślić rolę zespołów psychiatrycznej opieki środowiskowej, które obejmują kompleksową opieką pacjenta oraz jego najbliższych w ich środowisku życia. Taka forma opieki pozwala lepiej poznać sytuację pacjenta oraz relacje rodzinne i dzięki temu dostosować terapię do potrzeb danej rodziny.

Co my jako społeczeństwo możemy zrobić? Jak możemy pomóc chorym na depresję?

Pomagamy właśnie teraz, dostrzegając problem i rozmawiając o nim. Dobrze że ostatnio tak wiele mówi się o depresji w różnych środkach przekazu, że wiele instytucji organizuje wykłady czy warsztaty poświęcone tej tematyce.
Dzięki większej wiedzy o depresji pacjenci oraz ich rodziny mogą już na wcześniejszym etapie dostrzec niepokojące objawy i odpowiednio zareagować wiedząc gdzie można w takiej sytuacji szukać pomocy.

W mojej praktyce spotykam się z tym, że osoby które doświadczyły depresji dostrzegają, że taki problem dotyczy kogoś w ich otoczeniu.           Dzielą się  oni swoim doświadczeniem oraz przekazują informacje w jaki sposób uzyskali pomoc. To jest niezwykle cenny przekaz.
Bardzo doceniam również współpracę z lekarzami innych specjalizacji, szczególnie z lekarzami pierwszego kontaktu. Ich czujność oraz zaangażowanie w całokształt problemów pacjenta jest niezwykle ważny, gdyż często to właśnie w ich gabinetach ma miejsce pierwszy etap drogi do zdrowienia.

Dziękuję Ci za tak obszerny wywiad, chciałam aby moi Czytelnicy otrzymali więcej informacji niż w przeciętnych wypowiedziach. Wydaje mi się, że nadal nie wyczerpałyśmy tematu, ale tylko nakreśliłyśmy problem.  Przewiduje więcej artykułów, nie tylko w temacie depresji, ale również w zaburzeniach, które są z nią powiązane.

Zapraszam Was do komentowania, zadawania pytań, które będą inspiracją do następnych materiałów.

Dziękuję za wszelkie udostępnienie. 

Tagged , , , , , , , , , , , , , , , , , , ,

54 thoughts on “Filozof i psychiatra rozmawiają o depresji.

  1. originial cialis

    originial cialis

  2. can you buy female viagra in australia

    can you buy female viagra in australia

  3. buy 1000 viagra

    buy 1000 viagra

  4. sildenafil tablet 200mg

    sildenafil tablet 200mg

  5. can i buy viagra from india

    can i buy viagra from india

  6. sildenafil pharmacy australia

    sildenafil pharmacy australia

  7. buy tadalafil online paypal

    buy tadalafil online paypal

  8. tadalafil 10

    tadalafil 10

  9. alternatives to cialis

    alternatives to cialis

  10. cialis generic best price that accepts mastercard

    cialis generic best price that accepts mastercard

  11. b-bactrim ds

    b-bactrim ds

  12. flagyl mjölk

    flagyl mjölk

  13. gabapentin sexdrive

    gabapentin sexdrive

  14. valacyclovir f82

    valacyclovir f82

  15. pregabalin onset of action

    pregabalin onset of action

  16. depressie tamoxifen

    depressie tamoxifen

  17. glucophage indications

    glucophage indications

  18. teva-lisinopril z

    teva-lisinopril z

  19. lasix erowid

    lasix erowid

  20. my rybelsus cost.com

    my rybelsus cost.com

  21. semaglutide yawning

    semaglutide yawning

  22. zepbound vs rybelsus

    zepbound vs rybelsus

  23. metronidazole foals

    metronidazole foals

  24. zoloft cost without insurance

    zoloft cost without insurance

  25. amoxicillin 875 mg twice a day for uti

    amoxicillin 875 mg twice a day for uti

  26. should i take cymbalta at night

    should i take cymbalta at night

  27. pill escitalopram

    pill escitalopram

  28. gabapentin-teva 100mg

    gabapentin-teva 100mg

  29. cephalexin with or without food

    cephalexin with or without food

  30. cheap viagra paypal

    cheap viagra paypal

  31. what is generic for keflex

    what is generic for keflex

  32. lexapro 30 mg

    lexapro 30 mg

  33. para que sirve la fluoxetine 10 mg

    para que sirve la fluoxetine 10 mg

  34. duloxetine ejaculation

    duloxetine ejaculation

  35. how long does it take cephalexin to work

    how long does it take cephalexin to work

  36. can you take ciprofloxacin and metronidazole together

    can you take ciprofloxacin and metronidazole together

  37. can i take bactrim sooner than 12 hours

    can i take bactrim sooner than 12 hours

  38. how long does bactrim take to work

    how long does bactrim take to work

  39. generic name for flexeril

    generic name for flexeril

  40. interaction between flomax and cialis

    interaction between flomax and cialis

  41. diltiazem drug class

    diltiazem drug class

  42. augmentin yeast infection

    augmentin yeast infection

  43. how quickly does ddavp work

    how quickly does ddavp work

  44. cozaar dosing

    cozaar dosing

  45. citalopram classification

    citalopram classification

  46. what is diclofenac sodium topical gel

    what is diclofenac sodium topical gel

  47. 1 month contrave results pictures

    1 month contrave results pictures

  48. enhance trial ezetimibe

    enhance trial ezetimibe

  49. why is effexor so bad

    why is effexor so bad

  50. depakote overdose

    depakote overdose

  51. para que sirve amitriptyline 10 mg

    para que sirve amitriptyline 10 mg

  52. allopurinol 300mg

    allopurinol 300mg

  53. aripiprazole tablets

    aripiprazole tablets

  54. does aspirin lower blood pressure

    does aspirin lower blood pressure

Comments are closed.